Müsəlman mətbuatının baş senzoru olan və 1906-1917-ci illər ərzində Tbilisidə Qafqaz Senzura komitəsində işləyən Mirzə Şərif Mirzəyevin fikrincə, Ömər Faiqin ictimai fəaliyyəti onun müasirləri tərəfdən layiqli dərəcədə dəyərləndirilməmişdir, lakin gələcək nəsil onun adını ehtiramla və qürurla anacaq. O yazırdı:
Məgər gələcək azad nəslin ilk rus inqilabından sonra, reallıqların ən acınacaqlı günlərində, bütün təhlükələrə baxmayaraq, böyük bir cəsarətlə inqilabçı ideyalarını təbliğ edən, soydaşlarını azadlığa, nura doğru səsləyən bir adamın adını anmaması mümkündürmü?
Bu fikir bu günə qədər ədalətli hesab olunur.
Bu günki gündə Azərbaycan ictimaiyyətinin kütləvi süurunda “Molla Nəsrəddin” yalnız Cəlil Məmmədquluzadənin adı ilə əlaqələndirilir Lakin Azərbaycan mətbuatının tarixində, ələlxüsus “Molla Nəsrəddin” jurnalı və “Qeyrət” nəşriyyatının tarixlərində həqiqətən də maraqlı olan hər kəsə, aydın olacaq ki, bu, heçdə və tamamilə belə deyil. Əfsuslar olsun ki, Ömər Faiq Nemanzadənin Cəlil Məmmədquluzadə ilə yanaşı jurnalın təsisçisi, banisi və müəllifi kimi rolu son onillikdə o qədər silinmişdir ki, bir çox hallarda onun adı hətta jurnal ilə əlaqəli bir şəxs kimi də çəkilmir.
Müsəlman mətbuatının (1906-1917), həmçinin “Molla Nəsrəddin” jurnalının baş senzoru olan Mirzə Şərif Mirzəyev, Ömər Faiqin əməyini qiymətləndirərək, yazırdı: «İlk öncə o, Tiflisdə “Qeyrət” mətbəəsini yaradır, bütün avadanlıqla onu təmin edir və “Molla Nəsrəddin” satirik jurnalını nəşr edir. O, bütün enerjisini, istedadını və qüdrətini xalqına həsr etmiş, yorulmadan həm naşir, həm də jurnalist kimi fəaliyyət göstərmişdi. Onun işlədiyi şəraitin ağırlığını anlamaq üçün 1906-1907-ci illər ərzində nəşr olunmuş “Molla Nəsrəddin” jurnalının nömrələrinə baxmaq kifayyətdir. Və yalnız bu halda anlamaq olar, hansı təhlükələrə bu inqilabi ideyalar fədakarı özünü ifşa edirdi».
Bundan sonra, 1919-cu ildə Mirzə Şərif Mirzəyev yazmışdır:
1906-1910 illər ərzində mən Ömər Faiqi daha yaxından tanıdım. Şərq dilləri üzrə senzor vəzifəsi səbəbiylə bütün qanuni və qanunsuz işlərini oxudum. O, qəsdən özünü təhlükəyə atırdı. O, yazırdı: «Məqsədə çatmaq ya ölmək». Nəşriyyatında o, azərbaycan dilində müxtəlif kitablar, xəbərlər, inqilabi xarakterli müraciətləri çap edirdi, bununla da həbs və ya sürgün olma təhlükəsini yaradırdı.
Bu haqda Ömər Faiq xatirələrində yazır: “Çoxdan həsrətini çəkdiyim türk mətbəəsinin alverçilər əlinə düşüb dağılmasına heç bir sürətdə razı olmamağımı, nə yolla olursa olsun, onu saxlamaq gərəkliyini Mirzə Cəlilə dedim. Cəlil gülüb: “Çox əcəb, sözüm yox. Lakin Məhəmməd ağa söz yox ki, pul istəyəcək. O da ki, nə səndə, nədəki məndə. Bir də, Faiq, Məhəmməd ağa bilsə ki, mətbəə sənin əlinə keçəcəkdir, qorxuram bizə hec verməyə. Dedim: “Mənim adımı çəkmə, sən Məhəmməd ağanı bir az vaxt dayandır, pul tapacağına söz ver, qorxma!” C. Məmmədquluzadə isə həmin günləri belə xatırlayır: “…biz mətbəəni ələ keçirmək, gələcəkdə ondan istifadə etmək niyyəti ilə başladıq elə bir üçüncü yoldaş axtarmağa ki, o bir qədər pula malik olsun”.
Belə bir adamı Ömər Faiq özü tapır. Naxçıvanlı Məşədi Ələsgər Bağırov mətbəəni almaq üçün onlara borc pul verir, sonra da həm mətbəənin, həm də “Molla Nəsrəddin” jurnalının xərclərini öz öhdəsinə götürür. Yeni mətbəə “Qeyrət” adı ilə 1905-ci ilin mart ayında fəaliyyətə başlayır. Bununla da Azərbaycan ədəbi-mədəni həyatında yeni bir mərhələ açır. Mollanəsrəddinçilər adı ilə məhşur olan fikir cərəyanı məhz “Qeyrət” mətbəəsində ilk ideya mübarizəsinə qədəm qoyur. İlk kitablardan birini Ömər Faiqin özü yazmış və 1905-ci il aprelin 2-də senzor komitəsindən onun çapına icazə də almışdır. “Nəşri-asara dəvət” adlanan bu kitab tezliklə çap olunub camaata pulsuz paylandı.